Ο Στέφαν Γιόβετιτς, ένας από τους πιο ποιοτικούς ποδοσφαιριστές με λαμπρή καριέρα που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα της Ομόνοιας, άνοιξε την καρδιά του στο OMONOIA TV και μίλησε με για όλα.
Από τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στο Μαυροβούνιο, την τεράστια διαδρομή του σε μερικά από τα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, τις πιο δυνατές στιγμές της καριέρας του, μέχρι τη σημερινή του παρουσία στην Κύπρο και την επιθυμία του να δώσει τα πάντα για την Ομόνοια.
Με λόγια που δείχνουν τον χαρακτήρα και την αφοσίωσή του, ο Γιόβετιτς αποδεικνύει γιατί παραμένει ένας πραγματικός επαγγελματίας και πρότυπο για τη νέα γενιά ποδοσφαιριστών.
Οι σημαντικότερες τοποθετήσεις
Είναι τιμή για την Ομόνοια και το κυπριακό ποδόσφαιρο που σε έχουμε μαζί μας. Πώς νιώθεις εσύ;
«Nιώθω υπέροχα. Είμαι λίγο στεναχωρημένος που δεν κερδίσαμε τίτλο αλλά πιστεύω αυτή την χρονιά έχουμε περισσότερες πιθανότητες να το κάνουμε».
Πώς είναι για εσένα να ξεκινάς από μια μικρή χώρα και να αποδεικνύεις πως μπορείς να κάνεις όλα αυτά στο ποδόσφαιρο, όλη αυτή την τεράστια καριέρα;
«Είναι μια φανταστική εμπειρία. Φέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Ξεκίνησα στα 16 μου στην Παρτιζάν. Έκανα το ντεμπούτο μου. Στα 18 μου κέρδισα τίτλο και μετά πήρα μεταγραφή στην Φιορεντίνα. Στην Φιορεντίνα έμεινα 5 χρόνια, έπαιξα όμως εκεί 4 καθώς τον ένα χρόνο ήμουν τραυματίας. Ήταν κι εκεί μια φανταστική εμπειρία. Έγινα αρχηγός, έπαιζα συνέχεια, όλοι με αγαπούσαν. Μετά ήρθε η πρόταση από την Μάντσιεστερ Σίτι. Έμεινα εκεί 2 χρόνια, κερδίσαμε τον τίτλο. Είχα κάποια προβλήματα τραυματισμού αλλά στο τέλος ήταν όλα καλά, καθώς κατακτήσαμε τον τίτλο. Μετά πήγα στην Ίντερ, έμεινα εκεί ενάμιση μήνα, και ακολούθως στην Σεβίλλη ως δανεικός για ένα εξάμηνο. Νομίζω η Ισπανία είναι ο ιδανικός τόπος για εμένα για να παίζω ποδόσφαιρο. Ειδικά την περίοδο που ήμουν εκεί έπαιζαν μεγάλα ονόματα στο πρωτάθλημα, όπως ο Τσάβι, ο Ινιέστα, ο Μπουσκέτ, ο Μέσι, ο Μπενζεμά, ο Ρονάλντο. Ήταν φανταστικά. Ήθελα πολύ να μείνω στην Σεβίλλη, όμως δεν έγινε εφικτό, καθώς δεν ήταν και στα καλύτερα της οικονομικά και δεν μπορούσαν να τα βρουν με την Ίντερ.
Μετά από εκεί μετακόμισα στην Μονακό, έμεινα εκεί 4 χρόνια. Φανταστική χώρα, μικρή πόλη, όμως έχεις τα πάντα. Δεν μπορούσαμε να ανταγωνιστούμε την Πάρι, ήμασταν ουσιαστικά δεύτεροι. Παίξαμε και σε τελικούς Κυπέλλων, 2 ή 3 αν δεν κάνω λάθος.
Μετά πήγα στην Χέρτα, και με αυτή την κίνηση έπαιξα και στα 5 μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου. Τότε δεν το σκεφτόμουν έτσι, όμως σήμερα είναι σημαντικό για εμένα. Ήταν μια παραδοσιακή ομάδα, με ωραίο γήπεδο και πολλούς οπαδούς. Δεν ήταν στα καλύτερα της τα δύο χρόνια που βρισκόμουν εκεί, ήμασταν πολύ κάτω στην βαθμολογία.
Μετά πήγα στον Ολυμπιακό. Κερδίσαμε το Conference League, και ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Και για εμένα ήταν ο πρώτος Ευρωπαϊκός τίτλος και είναι πολύ σημαντικός για εμένα».
Πες μας για τα πρώτα σου βήματα στο ποδόσφαιρο. Πότε συνειδητοποίησες πως μπορείς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
«Kατάγομαι από το Μαυροβούνιο, και την πόλη Ποτγκόριτσα. Έχω μια υπέροχη οικογένεια. Ο πατέρας μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου. Είχα τα πάντα, ποτέ δεν μου έλειψε τίποτα. Ενώ είχα πολλά παιχνίδια, μόνο η μπάλα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Όταν ήμουν 4 χρονών, έπαιζα μπάλα με πιο μεγάλους μου 7-8 χρονών. Όταν έγινα 7 είπαμε με τους φίλους μου να πάμε να δοκιμάσουμε να παίξουμε σε μεγάλο γήπεδο. Ήμασταν 40 παιδιά. Έγω έμεινα εκεί μέχρι το τέλος. Και από τότε αν έχω χάσει δύο προπονήσεις στην ζωή μου».
Ποιος ήταν αυτός που σε ενέπνευσε σε όλο αυτό;
«H οικογένεια μου ήταν το μεγαλύτερο μου στήριγμα. Αυτή με ώθησαν να πάω στο Βελιγράδι, 500 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μου. Κι εκείνη την εποχή 500 χιλιόμετρα, ήταν σαν να είναι 4000 σήμερα. Οικονομικά δεν ήμασταν καλά. Ήρθε μαζί μου η αδερφή μου, ήταν 4 χρόνια πιο μεγάλη μου».
Ήρθες σε ένα επίπεδο χαμηλότερο. Νιώθεις την ανωτερότητα; Ή νιώθεις την ανάγκη να δώσεις πράγματα στην ομάδα;
«Πάντα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Ακόμα και στις προπονήσεις όταν παίζουμε με τους συμπαίκτες μου, είτε παίζω με τα παιδιά μου στο πάρκο. Δίνω πάντα ό,τι έχω. Και είμαι εδώ για να συμβουλέυσω τα 18χρόνα – 20χρόνια παιδιά που θέλουν να ακούσουν. Γιατί υπάρχουν και αυτοί που δεν ακούνε».
Εσύ άκουγες όταν ήσουν μικρός;
«Πήγα 16 χρονών στο Βελιγράδι. Πήγαινα πάντα πρώτος στις προπονήσεις κι έπαιρνα τις μπάλες, κι έφευγα τελευταίος για να μαζέψω τα πράγματα. Δεν μιλούσα ποτέ, αν δεν με ρωτούσαν. Σήμερα ό,τι θέλουν έχουν και κάνουν».
Σε βλέπουμε να τα δίνεις όλα στο γήπεδο, παρά το γεγονός ότι είσαι ένας παίκτης που τα έχεις πετύχει όλα
«Ναι είναι φυσιολογικό. Όταν πας σε μια ομάδα, εκπροσωπείς τον εαυτό σου. Κι εμένα μου αρέσει να τα δίνω όλα. Είναι φυσιολογικό».
Η πιο δυνατή σου στιγμή στην καριέρα σου;
«Δεν ξέρω αν μου είναι εύκολο να διαλέξω. Σε κάθε ομάδα που πήγα έχω μια – δύο δυνατές στιγμές στην καριέρα μου. Ας πούμε το γκολ απέναντι στην Σπόρτινγκ, με την φανέλα της Φιορεντίνα, γιατί εκεί ξεκίνησαν όλα και η καριέρα μου πήγαινε πάνω συνεχώς. Ήταν Play – Off, στο πρώτο παιχνίδι ήρθαμε 2-2, και χάναμε 0-1 στην έδρα μας. Ισοφάρισα, περάσαμε και σκόραρα απέναντι στην Μπάγερν μετά, στην Λίβερπουλ, και όλα άρχισαν να πηγαίνουν προς τα πάνω».
Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από το : Goal News
