Table of Contents
Μια γάτα κείτεται νεκρή στον δρόμο, με το πορτοκαλί και λευκό της τρίχωμα να πλαισιώνεται από μια σκούρα ουσία η οποία, με το πέρασμα του χρόνου, καλύπτει τα μικροσκοπικά αυλάκια του τσιμέντου: μια υπενθύμιση πως ο κύκλος της ζωής πολλές φορές κλείνει με αίμα, ειδικά για τα αδέσποτα ζώα συντροφιάς.
Η γάτα βρίσκεται κοντά στους κάδους σκουπιδιών, που κατά πάσα πιθανότητα αποτελούσαν μία από τις κύριες επιλογές της για την εύρεση τροφής. Οι περαστικοί, που στην πλειονότητά τους κινούνται διαγώνια μόλις την αντικρίζουν, σαν πιόνια κατά την αιχμαλωσία του αντιπάλου τους, ενημερώνονται από μια κυρία (παραδοσιακά, από το μπαλκόνι της) ότι «θα τη μαζέψουν σύντομα». «Η κακομοίρα η γατούλα…» μουρμουρίζουν κάποιοι, με τη σκιά της στιγμιαίας λύπης τους να τους καταδιώκει.
Πού θα πάει όμως η αδέσποτη γάτα μετά τον θάνατό της; Ποιος ακριβώς θα τη μαζέψει και τι προβλέπει ο νόμος; Θα βρεθεί στον κάδο, ανάμεσα σε πλαστικά μπουκάλια και γυμνά ρολά χαρτιού ή σε ειδική σακούλα και από εκεί στο αποτεφρωτήριο; Και τα δύο είναι – δυστυχώς – η απάντηση. Στην περίπτωση της πρωτεύουσας, αν το νεκρό ζώο συντροφιάς εντοπιστεί στην Αττική, το σωστό είναι περάσει τις πόρτες του Διαδημοτικού Κέντρου Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων (ΔΙΚΕΠΑΖ) στο Σχιστό Περάματος.
Ο ρόλος του δημότη και η αποτέφρωση
«Είναι τραγικό να πετάει κάποιος μια νεκρή γάτα στα σκουπίδια» λέει ο Γρηγόρης Γουρδομιχάλης, πρόεδρος του Περιβαλλοντικου Συνδέσμου Δήμων Αθηνών – Πειραιά (ΠΕΣΥΔΑΠ), για την κακή, αν και επί το πλείστον παρελθοντική συνήθεια του να πετάει κανείς τα νεκρά ζώα στους κάδους. «Γι’ αυτό κι εμείς στο ΔΙΚΕΠΑΖ έχουμε τον αποτεφρωτήρα εδώ και πολλά χρόνια, ώστε να ελαχιστοποιήσουμε αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο. Είναι και υγειονομικό το ζήτημα, μην το ξεχνάμε αυτό».
Με το ΔΙΚΕΠΑΖ, υπηρεσία του Περιβαλλοντικου Συνδέσμου Δήμων Αθηνών – Πειραιά που αναλαμβάνει την περίθαλψη αδέσποτων ζώων, συνεργάζονται 24 δήμοι της Αττικής. «Λειτουργούμε σαν νοσοκομείο για ζώα συντροφιάς. Εχουμε τα δικά μας ασθενοφόρα, όπως φυσικά και τον αποτεφρωτήρα» εξηγεί ο Γρηγόρης Γουρδομιχάλης.
Σύμφωνα με τον νόμο, όποιος δήμος μετράει πάνω από 3.000 κατοίκους οφείλει να έχει καταφύγιο, κτηνιατρείο και αποτεφρωτήρα ή να έχει σύμβαση με εταιρεία που καλύπτει τα παραπάνω. Υπάρχει λοιπόν και ποινική ευθύνη για τους δήμους που δεν κάνουν «τικ» στα τρία αυτά κουτάκια.
Οσον αφορά τον ρόλο των πολιτών ώστε τα αδέσποτα ζώα της πόλης να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος, αυτός είναι μικρός, αλλά εξαιρετικά σημαντικός: το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να καλέσουν στον δήμο τους ή στην Αστική Πανίδα κι από εκεί και πέρα το ειδικό συνεργείο θα περισυλλέξει το ζώο και θα το μεταφέρει στο ΔΙΚΕΠΑΖ.
«Εμείς έχουμε μεγάλους καταψύκτες και στη συνέχεια αποτεφρώνουμε το ζώο» τονίζει ο κ. Γουρδομιχάλης. «Αν θέλει ένας πολίτης να αποτεφρώσει ένα δεσποζόμενο πρέπει να πληρώσει, σε μια διαδικασία με διαφάνεια. Πάντως, ακόμα και ένα τραυματισμένο ζώο να δει ένας κάτοικος της Αθήνας, πάλι με τον δήμο του πρέπει να επικοινωνεί».
Μέχρι στιγμής έχουν περάσει από το ΔΙΚΕΠΑΖ περίπου 60.000 αδέσποτα ζώα και, όπως λέει ο πρόεδρος του ΠΕΣΥΔΑΠ, «δουλεύουμε επίσης πάνω στην ενημέρωση. Ερχονται σχολεία εδώ για να μεταφέρουν τα παιδιά τη γνώση και στους γονείς τους και στους γνωστούς, για να μην έχουμε, μεταξύ άλλων, νεκρά ζώα συντροφιάς στα σκουπίδια. Δεν τους αξίζει».
Λίγες στειρώσεις, μικρός προϋπολογισμός
«Οι εκατό περίπου αδέσποτοι σκύλοι της Αθήνας υπάρχουν, αλλά πλέον δεν βρίσκονται στους δρόμους» υποστηρίζει η αντιδήμαρχος Διαγενεακής Αλληλεγγύης, Αστικής Πανίδας και Ζωοφιλίας του Δήμου Αθηναίων, Ολγα Δούρου. «Ολα είναι σε δομές, βέβαια έρχονται καθημερινά νέα είτε από εισαγγελικές καταγγελίες είτε από εγκαταλείψεις».
Το ποσοστό θνησιμότητας των αδέσποτων σκύλων, σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά του Δήμου Αθηναίων για την περίοδο 2024-2025, έχει μειωθεί κατά 17,09% συγκριτικά με την περίοδο 2020-2023, ενώ σε μηνιαία βάση πραγματοποιούνται γύρω στις 12 υιοθεσίες.
Η ενημέρωση του κόσμου για τους κινδύνους του να θάβεις ένα νεκρό ζώο στα πάρκα πρέπει να γίνει πιο έντονη. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι υψηλός.
Οι γάτες, ωστόσο, είναι μια άλλη ιστορία και η περίπτωσή τους διαφέρει σε μεγάλο βαθμό από αυτήν των σκύλων. «Είναι πραγματικά πάρα πολλές. Εχουμε αυξήσει τον αριθμό των στειρώσεων πάνω από 30% αλλά ό,τι και να κάνεις, όταν σαν Δήμος Αθηναίων στειρώνεις περίπου 500 γάτες τον χρόνο και υπάρχει 1 εκατομμύριο στους δρόμους, χρειάζονται χρόνια για να δεις κάποιο αποτέλεσμα. Ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά πολύ, δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε».
Πέρυσι, σύμφωνα με την Ολγα Δούρου, η Αστική Πανίδα έλαβε συνολικά 100.000 ευρώ, ένα ποσό που δεν καλύπτει τις ανάγκες τους. «Ο προϋπολογισμός μας είναι πάνω από 1 εκατομμύριο ευρώ και οι πραγματικές μας ανάγκες είναι πολλαπλάσιες του ενός εκατομμυρίου. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση».
Η Ελένη Κεφαλοπούλου, αντιπρόεδρος του φιλοζωικού σωματείου Nine Lives Greece/Οι εφτάψυχες, θεωρεί πως η κατάσταση με τα αδέσποτα διαφέρει από δήμο σε δήμο. «Βλέπουμε διαφορά σε όσες περιοχές υπάρχουν προγράμματα στειρώσεων ή σε όσες ελέγχουμε, όπως είναι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Εκεί ζουν υγιή ζώα, ελεγχόμενοι πληθυσμοί. Αυτό περιορίζει τις δηλητηριάσεις και τις κακοποιήσεις. Υπάρχουν και δήμοι που δεν κάνουν τίποτα κι εκεί η κατάσταση είναι ανεξέλεγκτη, με τους φιλόζωους να ταλαιπωρούνται».
Οι κίνδυνοι από τις παράνομες ταφές
Στο Αλσος της Χωραφυλακής, στην Καισαριανή, στον Υμηττό και σε άλλες περιοχές έχουν παρατηρηθεί παράνομες ταφές δεσποζόμενων αλλά και αδέσποτων ζώων συντροφιάς. «Πηγαίνουν σε κήπους, σε ρεματιές ή στα βουνά και θάβουν το ζώο με μερικές πετρούλες. Μετά από λίγο καιρό το ζώο βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται» λέει ο Θοδωρής Σεφερόπουλος του ιδιωτικού κοιμητηρίου και αποτεφρωτηρίου Animal Cemetery.
«Και εμείς είμαστε ιδιοκτήτες ζώων, ξέρουμε τι πάει να πει απώλεια. Προσπαθούμε να ευαισθητοποιήσουμε τον κόσμο, να τον πείσουμε ότι ένα γατάκι δεν πρέπει να καταλήξει στα σκουπίδια. Οπότε, ιδίως για τα αδεσποτάκια που είναι ταλαίπωρα μια ζωή, να μιλήσει κάποιος με εμάς. Οι τιμές είναι απόλυτα λογικές και ρεαλιστικές» καταλήγει ο κ. Σεφερόπουλος.
Για την Ελενα Δέδε, ιδρύτρια του μη κερδοσκοπικού οργανισμού Dog’s Voice, «η ενημέρωση του κόσμου για τους κινδύνους του να θάβεις ένα νεκρό ζώο στα πάρκα πρέπει να γίνει πιο έντονη. Ο υγειονομικός κίνδυνος είναι υψηλός. Εκτός από ενημέρωση όμως χρειάζονται και λύσεις. Θεωρώ ότι ο Δήμος Αθηναίων έχει πολύ περισσότερες δυνατότητες τις οποίες δεν αξιοποιεί».
ΠΗΓΗ: To Vima
Δείτε το πλήρες άρθρο εδώ.
