Αν η Δικαιοσύνηείναι, όπως λένε, ο στυλοβάτης της Δημοκρατίας, τότε το κυπριακό οικοδόμημα μοιάζει με πολυκατοικία που ξέμεινε από μπετόν και περιμένει τον εργολάβο να γυρίσει από… διακοπές δεκαετίας.
Η καθυστέρηση εκδίκασης υποθέσεων έχει γίνει το ανέκδοτο των δικηγορικών γραφείων και όχι μόνο. Υπό τύπο αστείου, χωρίς όμως να είναι καθόλου αστείο είδα σε ένα δικηγορικό γραφείο την εξής φράση: «Με τους πελάτες μας είμαστε μια οικογένεια. Συνήθως γνωρίζουμε και τα εγγόνια τους στο Εφετείο».
Στο Δικαστήριο της Λευκωσίας, τα καροτσάκια με φακέλους υποθέσεων (καροτσάκια σούπερ μάρκετ) στριμώχνονται στους διαδρόμους, δίνοντας την εικόνα πολυκαταστήματος σε περίοδο εκπτώσεων. Οι αρμόδιοι υπόσχονται εδώ και χρόνια ψηφιακό θαύμα, αλλά ακόμα η τεχνολογίαθυμίζει την πρωτόγονη εποχή που συνδεόμαστε στο ίντερνετ με συμβατική τηλεφωνική κλήση.
Κι όμως, μετά την μεταρρύθμιση κάποιοι πανηγυρίζουν για «μείωση καταχώρισης κατά 50 %» βασικά γιατί οι πολίτες φαίνεται να σήκωσαν τα χέρια ψηλά. Πώς να εμπιστευθείς ένα ρολόι που δείχνει μονίμως τη σωστή ώρα αλλά πολλά χρόνια πίσω;
Διάβασα προσφάτως πως εκκρεμούν πάνω από 30.000 αστικές υποθέσεις, με μέσο χρόνο εκδίκασης 7 χρόνια!
Αν η NASA περίμενε τόσο, ο Άρης θα είχε αλλάξει τροχιά και θα τον ψάχναμε με τηλεσκόπιο.
Στο ποινικό, τα ρολόγια κινούνται εξίσου με ρυθμούς τύπου «έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε». Κατηγορούμενοι βγαίνουν στη σύνταξη πριν βγει ετυμηγορία.
Με όσο χιούμορ και αν δει κάποιος την κατάσταση, δεν μπορεί να παραβλέψει πως αυτή η κατάσταση επηρεάζει τις ζωές ανθρώπων, οι οποίες μπαίνουν σε παύση μέχρι να ολοκληρωθεί η εκδίκαση μιας υπόθεσης.
Δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα ερευνών κοινής γνώμης που έχουν δείξει πως το 47 % των πολιτών δηλώνει μηδενική εμπιστοσύνη στα δικαστήρια, ενώ μόλις 19 % δηλώνει ικανοποίηση. Για να μην μπερδευόμαστε, μιλάμε για την λειτουργία των Δικαστηρίων και όχι για την ποιότητα απονομής της Δικαιοσύνης.
Σε λίγο, αυτοί που έχουν κάνει αγωγές θα ζητούν αποζημίωση όχι για την υπόθεση που τους οδήγησε στα δικαστήρια, αλλά για τα χρόνια καθυστέρησης που τους γέρασαν.
Η Ευρώπη, μάς κουνά το δάχτυλο σημειώνοντας πως η Κύπρος βρίσκεται στο κάτω ράφι του πίνακα αποδοτικότητας, παρέα με χώρες που θεωρούμε ως «κακές παρέες». Κάθε αναβολή στην εκδίκαση μιας υπόθεσης, είναι αναβολή στην πληρωμή ενός λογαριασμού, ο οποίος όταν έρθει πονά, καθώς δεν μπορεί να παραβλέψει κάποιος και το οικονομικό κόστος μιας Οδύσσειας στα Δικαστήρια.
Τι να πεις στον άνθρωπο που είχε τροχαίο ατύχημα το 2015, με την ακρόαση της υπόθεσης του να ορίζεται το 2023 …και να αναβάλλεται γιατί ο βασικός μάρτυρας μετανάστευσε στην Αυστραλία;
Μέχρι να τον εντοπίσουν, το όχημα είχε γίνει ανταλλακτικά κι ο ασφαλιστής είχε πάρει σύνταξη. Αν αυτό ακούγεται αστείο, είναι επειδή ζούμε σε έναν τόπο όπου η πραγματικότητα γράφει σενάρια που θα απέρριπτε ακόμα και το Bollywood , ως υπερβολικά τραβηγμένα.
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση, την ευθύνη δεν την φέρουν μόνο οι Δικαστές, από τους οποίους ζητάμε να είναι ταυτόχρονα νομικοί, γραμματείς και τεχνικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών, σε κτίρια που ίσως να είναι χειρότερα και από τις Φυλακές στις οποίες θα καταλήξουν κάποιοι κατηγορούμενοι . Η Πολιτεία επενδύει στη Δικαιοσύνη, αναλογικά λιγότερο, απ’ ότι ένας Κύπριος γονιός στα ιδιαίτερα μαθηματικών του παιδιού του.
Θεωρητικά έχουμε βρει τις λύσεις για όλα. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Αρκεί μια βόλτα από τα Δικαστήρια για να διαπιστώσει κάποιος πόσο μικρή είναι η ζωή. Υποθέσεις του 2007, του 2010, του 2015… Περνούν τα χρόνια και μας ξεπερνά και η απονομή Δικαιοσύνης.
Το άρθρο Κυπριακή Δικαιοσύνη… Πως περνούν τα χρόνια; Πόσο μικρή η ζωή; εμφανίστηκε πρώτα στο Cyprus Times.
Πηγή: Cyprus Times
