Ο τελικός του Champions League μόλις είχε τελειώσει. Η Παρί Σεν Ζερμέν είχε διαλύσει με 5-0 την Ίντερ και είχε φτάσει στην κατάκτηση του ιερού δισκοπότηρου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου για παρθενική φορά.
Ο αρχιτέκτονας αυτής της ομάδας όμως, ο Λουίς Ενρίκε δεν έτρεξε να πανηγυρίσει. Πρώτο του μέλημα ήταν να πάει κάπου στην κερκίδα και να πάρει ένα μπλουζάκι τυλιγμένο σε πλαστικό, το οποίο φόρεσε γρήγορα.
Το μπλουζάκι απεικόνιζε δύο αρκουδάκια, έναν μπαμπά και ένα μικρό κοριτσάκι, να κρατούν μια σημαία. Ήταν μια υπόσχεση που ο 55χρονος προπονητής δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Δέκα χρόνια πριν, με τη Χάνα
Η σημαία ήταν τεράστια. Μόνη της, δεν θα μπορούσε να την κυματίσει για πολύ. Αλλά δεν ήταν μόνη της. Την κουνούσε πάνω από το κεφάλι της, με τα χέρια ενωμένα με εκείνα του πατέρα της. Την παρακολουθούσε να κυματίζει και να τρεμοπαίζει.
Αργότερα, θα περπατήσουν στο γήπεδο μαζί, χέρι-χέρι, συζητώντας κάτω από τη λάμψη των προβολέων. Μετά θα ανέβει στους ώμους του πατέρα της για μια βόλτα. Προς το παρόν, όμως, υπάρχει μόνο η σημαία- μόνο ο ήχος του υφάσματος που παίζει με τον άνεμο- μόνο το εδώ, το τώρα, ένα μικρό κομμάτι του ουρανού που προορίζεται να μείνει για πάντα χαραγμένη στο πέρασμα του χρόνου.
Το όνομά της ήταν Χάνα. Ήταν η μικρότερη κόρη του Λουίς Ενρίκε, γεννήθηκε τον Νοέμβριο του 2009 και ήταν, σύμφωνα με τα λόγια του, “καταπληκτική, ένας ανεμοστρόβιλος”.
Ήταν πέντε ετών όταν η Μπαρτσελόνα του πατέρα της νίκησε τη Γιουβέντους στον τελικό του Champions League 2014-15 και στις 29 Αυγούστου του 2019, έφυγε από τη ζωή.
“Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό”
Υπάρχει μια σκηνή, προς το τέλος του No Teneis Ni P*** Idea, του ντοκιμαντέρ τριών τμημάτων για τον Λουίς Ενρίκε που προβλήθηκε φέτος στην Ισπανία και τη Γαλλία, που σε συγκλονίζει.
Λαμβάνει χώρα σε ένα δείπνο για τη συγκέντρωση χρημάτων για το Fundacion Xana, το φιλανθρωπικό ίδρυμα που δημιούργησαν ο 55χρονος προπονητής και η σύζυγός του, Ελένα Κουγέλ, στο όνομα της κόρης τους. Κάποια στιγμή, ο Ενρίκε χαιρετά μια ομάδα έφηβων κοριτσιών και τις μητέρες τους. Κουβεντιάζουν, αστειεύονται λίγο. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, συνειδητοποιείς ποια είναι αυτά τα κορίτσια. Ήταν φίλες της Χάνα.
Είχαν την ίδια ηλικία με εκείνη. Τώρα είναι μεγαλύτερες. Η Χάνα ήταν εννέα ετών όταν διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, μια σπάνια μορφή καρκίνου των οστών. Ο Λουίς Ενρίκε ήταν προπονητής της εθνικής ομάδας της Ισπανίας- αποχώρησε από τη δουλειά όταν έγινε εμφανής η σοβαρότητα της ασθένειας της κόρης του.
Για πέντε μήνες, η Χάνα νοσηλεύτηκε στο Sant Joan de Deu, ένα παιδιατρικό νοσοκομείο στη Βαρκελώνη. Πέρασε τις τελευταίες της ώρες στο σπίτι, περιτριγυρισμένη από μέλη της οικογένειάς της.
“Αυτές οι στιγμές ήταν πολύ δύσκολες, αλλά ταυτόχρονα πολύ συγκινητικές, πολύ οικείες”, λέει ο Λουίς Ενρίκε στο ντοκιμαντέρ.
Το πρόσωπό του λάμπει καθώς περιγράφει την προσωπικότητα της Χάνα, τη χαρά που έφερε στη ζωή του και στη ζωή τόσων άλλων. Δεν υπάρχει, κυρίως, καμία ένδειξη θυμού ή πικρίας στη φωνή του σε κανένα στάδιο. Αυτά τα συναισθήματα θα ήταν απολύτως δικαιολογημένα μπροστά στον πόνο και την απώλεια, αλλά εδώ φαίνονται να απουσιάζουν. Αντιθέτως, ο Λουίς Ενρίκε παρουσιάζει μια εικόνα ψυχραιμίας τόσο αξιοθαύμαστη όσο και συγκινητική.
“Οι πιο αρνητικές εμπειρίες της ζωής σου είναι αυτές που σε διδάσκουν περισσότερο”, λέει. “Ο κόσμος μπορεί να σκεφτεί, ‘Μα το κοριτσάκι σου, η κόρη σου, πέθανε σε ηλικία εννέα ετών…’. Η κόρη μου ήρθε να ζήσει μαζί μας για εννέα υπέροχα χρόνια. Έχουμε χίλιες αναμνήσεις από εκείνη.
Μπορεί να με ρωτήσετε αν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό ή άτυχο. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Πολύ τυχερός.”
“Θα είσαι το αστέρι που θα καθοδηγεί την οικογένειά μας”
Έξι χρόνια μετά το θάνατο της Χάνα, ο Λουίς Ενρίκε κουβαλάει την κόρη του μαζί του – όχι απλώς ως ανάμνηση αλλά ως παρουσία.
“Θα είσαι το αστέρι που θα καθοδηγεί την οικογένειά μας”, είχε γράψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μετά τον θάνατό της. “Η ενέργειά της είναι ακόμα πολύ κοντά μας”, δήλωσε κατά την έναρξη της ίδρυσης του Fundacion Xana.
Στο ντοκιμαντέρ, είναι ακόμη πιο σαφής. “Η Χάνα εξακολουθεί να μας παρακολουθεί”, λέει. Ο Λουίς Ενρίκε οδήγησε την Παρί Σεν Ζερμέν στην κορυφή της Ευρώπης απέναντι στην Ίντερ.
Ήταν ο δεύτερος τελικός του Champions League ως προπονητής. Έχει περάσει πλέον μια δεκαετία από τότε που εκείνος και ο Χάνα πανηγύρισαν εκείνη τη νίκη της Μπαρτσελόνα στο γήπεδο του Βερολίνου. Δεν είναι να απορεί κανείς που το έχει χαραγμένο στο μυαλό του.
“Αυτή είναι μια απίστευτη ανάμνηση”, είχε σε συνέντευξη Τύπου πριν από τον αγώνα της Παρί με τη Λανς στη Ligue 1 τον Ιανουάριο. “Έχω μια καταπληκτική φωτογραφία της, που φυτεύει μια σημαία της Μπαρτσελόνα στο χορτάρι.
Θέλω να μπορέσω να κάνω το ίδιο με μια σημαία της Παρί Σεν Ζερμέν. Η κόρη μου δεν θα είναι εκεί με τη φυσική έννοια, αλλά θα είναι εκεί πνευματικά, και αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα”.
Τον είχαν ρωτήσει πώς βρήκε τη δύναμη να συνεχίσει μετά το θάνατο της Χάνα. “Έχω κίνητρο να συνεχίσω να προχωράω μπροστά, αντιμετωπίζοντας ό,τι μου φέρνει η ζωή”, είπε.
Το βράδυ του Σαββάτου (31/05), ο Λουίς Ενρίκε δεν ήταν μόνος του. Η Χάνα ήταν εκεί, όπως ήταν εκεί κάθε στιγμή από όταν έφυγε από τη ζωή. Και κανείς δεν την ξέχασε, αφού σύσσωμος ο ποδοσφαιρικός κόσμος δάκρυσε βλέποντας τις αφιερώσεις στη μνήμη της.
Αυτό το άρθρο αναδημοσιεύεται από το : Goal News
