Υπάρχουν στιγμές που τα νούμερα δεν λένε ψέματα, αλλά αντίθετα κραυγάζουν την αλήθεια με μια δύναμη που δεν μπορεί να παραβλεφθεί. Η Λωρίδα της Γάζας, ένας τόπος που κάποτε συνδέθηκε με την ελπίδα για ανεξαρτησία και ευημερία, έχει μετατραπεί σε πεδίο μαζικής καταστροφής, μια ζωντανή πληγή στον παγκόσμιο χάρτη. Με περισσότερους από 60.000 νεκρούς και δεκάδες χιλιάδες τραυματίες από τον Οκτώβριο του 2023, η ανθρώπινη τραγωδία δεν χρειάζεται ποιητικές εξάρσεις για να συγκλονίσει· οι αριθμοί είναι αρκετοί. Ωστόσο, ποιος άραγε κοιτάζει αυτούς τους αριθμούς και συνειδητοποιεί ότι πίσω από κάθε στατιστικό στοιχείο κρύβεται μια ζωή, μια οικογένεια, μια ιστορία που αφανίστηκε, καταστράφηκε, χάθηκε;
Για πολλούς, αυτοί οι αριθμοί παραμένουν απλώς στατιστικές. Παραμορφώνουν την ανθρώπινη διάσταση αυτής της καταστροφής, αποσιωπούν τα πρόσωπα, τις ιστορίες και την απελπισία που συνοδεύει κάθε θάνατο, κάθε κατεστραμμένο σπίτι, κάθε οικογένεια που αναζητά τους αγνοούμενούς της κάτω από τα συντρίμμια. Η Γάζα δεν είναι μόνο ένα γεωπολιτικό ζήτημα. Είναι μια μαζική και συστηματική προσπάθεια εξαθλίωσης ενός λαού. Μια σύγχρονη γενοκτονία που διαιωνίζεται με τη σιωπή ή και την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Κάποτε η Γάζα είχε χαρακτηριστεί από την διεθνή κοινότητα ως η μεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του κόσμου. Σήμερα οι ατέλειωτες ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις την έχουν μετατρέψει σε ένα ομαδικό τάφο, όπου η ζωή μοιάζει με καταδικασμένο έγκλημα.
Η υποκρισία της αυτοάμυνας
Η καταστροφή αυτή δεν είναι απλώς ένα ζήτημα στρατηγικής ή πολέμου. Είναι το αργό μαρτύριο ενός ολόκληρου λαού. Στη Γάζα, η ζωή δεν είναι απλώς θέμα επιβίωσης, είναι αργός θάνατος. Η φτώχεια έχει αγγίξει το 100%, η ανεργία ξεπερνά το 80%, και το 90% του πληθυσμού έχει εκτοπιστεί. Μιλάμε για έναν τόπο όπου η θνησιμότητα των νεογνών είναι από τις υψηλότερες στον κόσμο και το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι αίμα, σκόνη, συντρίμμια και απόγνωση.
Ο ισχυρισμός του Ισραήλ για «αυτοάμυνα» είναι η πιο επικίνδυνη και υποκριτική από όλες τις δικαιολογίες. Ποιου είδους «αυτοάμυνα» είναι αυτή, όταν το Ισραήλ επιτίθεται σε έναν λαό που είναι φυλακισμένος και στριμωγμένος σε μια λωρίδα γης 360 τετραγωνικών χιλιομέτρων, με 2,3 εκατομμύρια ανθρώπους χωρίς καμία δυνατότητα διαφυγής; Η κατάσταση στη Γάζα είναι άκρως απελπιστική, όταν σε αυτό το μικρό, υπερπληθυσμένο κομμάτι γης, έχουν πέσει περίπου 85.000 τόνοι εκρηκτικών, που αντιστοιχούν σε 37 κιλά ανά άτομο. Αυτή η ασύλληπτη ποσότητα βομβαρδισμών δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανέναν τρόπο ως «αυτοάμυνα». Αντίθετα, αποτελεί μια συντονισμένη επιχείρηση εξόντωσης και εξολόθρευσης ενός ολόκληρου πληθυσμού, που είναι αδύνατο να ξεφύγει, να προστατευτεί ή να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Ένας λαός που εδώ και 15 χρόνια βρίσκεται υπό αποκλεισμό, χωρίς πρόσβαση σε τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα ή ιατρική περίθαλψη. Η συνεχής ισραηλινή επίθεση έχει καταστρέψει το 69% των υποδομών της Γάζας και έχει αφήσει πίσω της 50 εκατομμύρια τόνους συντρίμμια. Ο ισχυρισμός για «αυτοάμυνα» δεν μπορεί να δικαιολογήσει την πραγματικότητα: η Γάζα δεν θα ανακάμψει για δεκαετίες, σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτό δεν είναι πόλεμος, είναι γενοκτονία. Μια αργή και επίπονη διαδικασία εξόντωσης του παλαιστινιακού λαού.
Η διεθνής συνενοχή
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η πολιτική του Ισραήλ ξεπερνάει το υποτιθέμενο θέμα ασφάλειας. Στοχεύει στην εξάλειψη της παλαιστινιακής ταυτότητας και την προσάρτηση των παλαιστινιακών εδαφών.
Και ενώ ο κόσμος παρακολουθεί με αδιάφορη σιωπή, η διεθνής κοινότητα παραμένει αδρανής. Η μεγαλύτερη τραγωδία ίσως δεν είναι ο ίδιος ο πόλεμος, αλλά η διεθνής συνενοχή. Παρά τις σαφείς παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, οι πολιτικές του Ισραήλ βρίσκουν υποστήριξη από ισχυρούς συμμάχους, οι οποίοι χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τις ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ο απεγνωσμένος ισχυρισμός ότι κάθε επιθετική ενέργεια είναι πράξη «αντίποινης αυτοάμυνας» δεν μπορεί να καλύψει την πραγματικότητα. Η τραγική αλήθεια είναι πως, ενώ οι χώρες της Δύσης υποτίθεται ότι στηρίζουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτές οι ίδιες χώρες χρηματοδοτούν και εξοπλίζουν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ, επιτρέποντας την καταστροφή των σχολείων, των νοσοκομείων, των σπιτιών μας. Τα στρατιωτικά τους όπλα στοχεύουν αμάχους, γυναίκες και παιδιά, και συνεχίζουν να προσφέρουν ασυλία σε εγκληματίες πολέμου.
Κάθε φορά που βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών μας που περπατούν στις σκιές των κατεστραμμένων κτιρίων, αναρωτιέμαι: Πώς να εξηγήσεις τη φρίκη αυτή; Πώς να περιγράψεις τη δυστυχία ενός λαού που δεν έχει πού να πάει, δεν έχει τίποτα να χάσει πια, παρά μόνο την ελπίδα του;
Ηθική αναισθησία και γεωπολιτική αδράνεια
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα είναι το φυσικό επακόλουθο αυτής της πολιτικής. Από το 1993 με την υπογραφή των συμφωνιών του Oslo μέχρι σήμερα, η επέκταση των ισραηλινών εποικισμών στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη έχει πολλαπλασιαστεί, ενώ η εκδίωξη των Παλαιστινίων από τις εστίες τους συνεχίζεται αδιάκοπα. Η δημιουργία παράνομων εποικισμών είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος: η αποκοπή της παλαιστινιακής γης, η επιβολή μιας ψευδούς ειρήνης που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αυταπάτη.
Ένα κάλεσμα για δικαιοσύνη
Η Γάζα δεν είναι μόνο ένα ζήτημα ανθρωπιστικής βοήθειας. Είναι ένα ηθικό κατηγορητήριο για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την αξία της ζωής. Ο κόσμος πρέπει να επιλέξει: θα παραμείνει σιωπηλός, ένας παθητικός θεατής της γενοκτονίας ή θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και θα απαιτήσει δικαιοσύνη;Η ανοικοδόμηση της Γάζας, η άρση του αποκλεισμού και η απόδοση δικαιοσύνης για τα εγκλήματα πολέμου είναι οι ελάχιστες απαιτήσεις. Η ειρήνη δεν μπορεί να έρθει χωρίς δικαιοσύνη και δικαιοσύνη δεν υπάρχει χωρίς αναγνώριση της αλήθειας. Η Γάζα δεν χρειάζεται άλλα δάκρυα ή κενές υποσχέσεις. Χρειάζεται έναν κόσμο που θα σταματήσει να κλείνει τα μάτια μπροστά σε μια τόσο κατάφωρη αδικία. Γιατί κάθε λεπτό που περνά, κάθε αριθμός που αυξάνεται, είναι μια υπενθύμιση της δικής μας αποτυχίας να υπερασπιστούμε την ίδια την έννοια της ανθρωπιάς.
*Πρέσβης του κράτους της Παλαιστίνης στην Κυπριακή Δημοκρατία
Πηγή: Φilenews