Εξ αφορμής της κατεδάφισης του κτηρίου στη γωνιά των οδών Αρνάλδας και Στασίνου, άρχισε μια μεγάλη συζήτηση για τα διατηρητέα, τη σημασία τους και την κακοδιαχείριση του κράτους και των τοπικών αρχών.
Όπως συμβαίνει συνήθως, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλον αλλά ξεκαθάρισμα δεν γίνεται και οι αντιδράσεις θα επαναληφθούν στην επόμενη κατεδάφιση. Το σπίτι που κατεδαφίστηκε ήταν υψηλής αρχιτεκτονικής σημασίας για τον χαρακτήρα της Λευκωσίας, μιας πόλης που καταπίνει η κακογουστιά και το τσιμέντο.
Στο διά ταύτα, η απορία που παραμένει είναι αν υπάρχει όραμα είτε στον Δήμο Λευκωσίας είτε στην Πολεοδομία είτε στον ΕΟΑ είτε στις ανώτατες βαθμίδες αυτού του κράτους για την αρχιτεκτονική, που είναι άρρηκτο κομμάτι του πολιτισμού και της ταυτότητας.
Μάλλον όχι. Αλλιώς, θα υπήρχε έγνοια από κάποιους για αυτά τα διατηρητέα που αν τελικά εξαφανιστούν, η Λευκωσία θα καταντήσει ολοκληρωτικά μια πόλη άνοστη, ψυχρή, χωρίς ταυτότητα, ιστορικό κέντρο και ιστορία, αλλά με… επενδυτές και ντιβέλοπερς. Αλλιώς, θα παρενέβαινε το κράτος όποτε υπήρχε πιθανότητα κατεδάφισης τόσο σημαντικών κτηρίων, θα αγόραζε την ιδιοκτησία, για να μην υπάρχει και η δικαιολογία της χρήσης περιουσίας.
Μα υπάρχει όραμα για οτιδήποτε και θα υπήρχε και για την αρχιτεκτονική;
ΑΛ.ΜΙΧ.
Πηγή: Φilenews