ΕΜΠΑΡΓΚΟ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 18:00 – Ομιλία του τέως Προέδρου και βουλευτή του Κινήματος κ. Γιώργου Περδίκη για την εκδήλωση τιμής του Χριστάκη Κόμπου

183

Φίλοι και φίλες,

Μου ανατέθηκε το ιερό καθήκον να καταθέσω την πολιτική ομιλία στο εφετινό μνημόσυνο του ήρωα της αντίστασης αστυνομικού Χριστάκη Κόμπου και των δολοφονηθέντων πολιτών Χαραλάμπους και Αναστάση Χριστοφή και Παντελάκη Χαραλάμπους.

Αποτελεί ιδιαίτερα μεγάλη τιμή για μένα -και για το Κίνημα Οικολόγων Συνεργασία Πολιτών- η ανάληψη αυτής της βαριάς τιμητικής ευθύνης.

Ο ήρωας Χριστάκης Κόμπος ήταν μέλος του Εφεδρικού Αστυνομικού Σώματος που ιδρύθηκε το 1972 για να αντιμετωπίσει τις ένοπλες ομάδες της ΕΟΚΑ Β. Την 15ην Ιουλίου 1974, ημέρα του προδοτικού πραξικοπήματος έλαβε μέρος στη μάχη του προεδρικού ως μέλος του 3ου λόχου του εφεδρικού σώματος.

Όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Η μάχη του προεδρικού-15η Ιουλίου 1974» ο Αδάμος Κόμπος, -εξάδελφος του ήρωα- ο Χριστάκης Κόμπος είχε ενεργητική συμμετοχή στην κάλυψη της διαφυγής του Προέδρου Μακαρίου από το φλεγόμενο προεδρικό μέγαρο και τα δολοφονικά πυρά των πραξικοπηματιών της ΕΟΚΑ Β και της Χούντας.

Ακολούθησε με ομάδα ανδρών του Εφεδρικού τον Πρόεδρο Μακάριο μέχρι την Κλήρου, όπου διατάχθηκε να συνοδεύσει τον συνάδελφο του Γεώργιο Βρόντο στο τοπικό ιατρικό κέντρο.

Κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης αυτής της αποστολής ο πρόεδρος Μακάριος με τη συνοδεία του αναχώρησε από την Κλήρου προς το Τρόοδος και οι δύο άνδρες αναζήτησαν τρόπο μετάβασης τους στη Λεμεσό, από όπου κατάγονταν. Βρέθηκαν στο χωριό Φικάρδου, όπου τρεις δημοκρατικοί νεαροί, τα δύο αδέλφια, οι Χαράλαμπος και Αναστάσης Χριστοφή και ο φίλος τους Παντελάκης Χαραλάμπους, διαπνεόμενοι από γνήσιο πατριωτισμό και αλτρουισμό, προσφέρθηκαν να συνοδεύσουν τους δύο αντιστασιακούς στην επικίνδυνη πορεία προς την πόλη της Λεμεσού την επομένη μέρα 16 Ιουλίου.

Κάνοντας τη διαδρομή από το χωριό Φικάρδου προς την Παρεκκλησιά έπεσαν σε μπλόκο των εγκληματιών της ΕΟΚΑ Β΄. Οι τέσσερεις νέοι, Χριστάκης Κόμπος, Χαράλαμπος και Αναστάσης Χριστοφή και Παντελάκης Χαραλάμπους, αφού βασανίστηκαν βάναυσα δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από γνωστούς πραξικοπηματίες της περιοχής Παρεκκλησιάς -Αγ. Τύχωνα. Μόνο ο Γεώργιος Βρόντος διέφυγε των δολοφόνων από καθαρή τύχη και συγκυρία.

Οι δολοφόνοι έμειναν ουσιαστικά ατιμώρητοι, παρά το γεγονός ότι η φοβερή και εγκληματική τους πράξη, ερευνήθηκε -υπό τις τότε συνθήκες -από την αστυνομία και οδηγήθηκε στο δικαστήριο.

Οι άγρια δολοφονημένοι αντιστασιακοί έμειναν άταφοι για δυο σχεδόν βδομάδες στο «Βαθύ Αργάκι» του Αγ.Τύχωνα μέχρι να τους εντοπίσουν οι συγγενείς τους και να έχουν μια αξιοπρεπή ταφή.

Σαράντα επτά χρόνια μετά το φρικτό αυτό έγκλημα, μαζευτήκαμε απόψε εδώ, μπροστά στο μνημείο του ήρωα της αντίστασης Χριστάκη Κόμπου για να αποτίσουμε τον δίκαιο φόρο τιμής στη θυσία αυτών των παλληκαριών. Η μνήμη τους παραμένει άσβεστη και δυνατή να μας φωτίζει τον δρόμο στους σκοτεινούς καιρούς της λήθης και της λησμονιάς.

Στην εποχή μας, όταν κυριαρχεί η απαξίωση των ιδανικών και των αξιών της Δημοκρατίας και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μοιάζει να ζει μέσα στα σκοτάδια της απόλυτης αδιαφορίας και άγνοιας, χωρίς προσανατολισμό και συλλογικό όραμα, προβάλλει το καθήκον και η ανάγκη να αναζητήσουμε οδοδείκτες, σηματοδότες πορείας και ελπίδας.

Ειπώθηκε ότι όταν ένας λαός δεν ξέρει πού πάει, καλό θα είναι να ξέρει από πού έρχεται. Η τιμή στη θυσία των ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για να φωτιστεί ο δρόμος του λαού μας, είναι η μόνη μας διέξοδος από τα σημερινά πολιτικά αδιέξοδα.

Έχουν περάσει 47 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα που οδήγησε στην τουρκική εισβολή και την μεγαλύτερη σύγχρονη καταστροφή που γνώρισε το νησί και ο λαός μας.

Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η εγκληματική πράξη της δολοφονίας των τεσσάρων νέων που τιμούμε σήμερα είναι ένα μόνο επεισόδιο στην μεγάλη σειρά των φοβερών γεγονότων εκείνου του φρικτού Ιούλη του 74. Η προδοσία από την ΕΟΚΑ Β και την Χούντα , επέτρεψε στην Αμερικανική CIA και το ΝΑΤΟ, να εφαρμόσουν τα διχοτομικά σχέδια τους στη Κύπρο. Η Τουρκία εισέβαλε στη Κύπρο, σκότωσε, βίασε, βασάνισε, εξαφάνισε και έδιωξε από τα σπίτια τους χιλιάδες Κύπριους. Τα εγκλήματα της Τουρκίας συνεχίζονται στη Κύπρο για 47 χρόνια με το εθνικό ξεκαθάρισμα που επέβαλε, μέσω της βίαιης μετακίνησης Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, τον εποικισμό, την δημογραφική αλλοίωση και την ισλαμοποιηση των κατεχομένων εδαφών και με την εφαρμογή ενός εγκάθετου καθεστώτος που καταπιέζει τους δημοκρατικούς Τουρκοκύπριους στην κατεχόμενη Κύπρο.

Πρόσφατα είχαμε επιπλέον εκ μέρους της Τουρκίας την αμφισβήτηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και άλλες προκλήσεις της στην Ανατολική Μεσόγειο.

Εσχάτως προχώρησε σε νέες επεκτατικές ενέργειες στην Αμμόχωστο όπου απειλεί με εποικισμό της «κλειστής περιοχής» ενώ παράλληλα εκβιάζει με την κυριαρχική ισότητα και την διχοτόμηση.

Δυστυχώς η διεθνής κοινότητα παρακολουθεί απαθής τις τουρκικές ενέργειες στη Κύπρο κι την περιοχή μας και δεν καταβάλλει ουσιαστικές προσπάθειες για αντιμετώπιση της τουρκικής βουλιμίας. Είναι πραγματικά λυπηρό να διαπιστώνει κανείς ότι η Κύπρος για τους περισσότερους στο εξωτερικό είναι μια τουριστική χώρα, με ύποπτες οικονομικές συναλλαγές και πολιτικές προσέλκυσης των ξένων καταθετών και επενδυτών, παρά «ένα νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραννισμένο» που «ξερνάει αίμα και δάκρυ».

Δεν είναι γι’ αυτή την Κύπρο που έδωσαν τη ζωή τους οι ήρωες που τιμούμε σήμερα.

Η Κύπρος της διαφθοράς, της διαπλοκής , της απαξίωσης, της αισχροκέρδειας και του άκρατου πλουτισμού είναι η μεγαλύτερη ύβρις και προσβολή της θυσίας των τιμωμένων νεκρών μας.

Το πλέον απογοητευτικό είναι να διαπιστώνεται ότι η ηθική και ιδεολογική πτώση της Πολιτείας μας, οδηγεί μεγάλη μερίδα του λαού στη λήθη. Θυμάστε που τραγουδούσαμε τότε, τα επόμενα χρόνια μετά το δίδυμο έγκλημα «και εσύ λαέ βασανισμένε, μην ξεχνάς τον φασισμό»;

Λοιπόν, 47 χρόνια από την αρχή του εγκλήματος -που συνεχίζεται μέχρι σήμερα- πρέπει να το ομολογήσουμε ότι ένα μεγάλο μέρος του λαού μας έχει ξεχάσει το φασισμό. Όχι μόνο έχει ξεχάσει το φασισμό και όσα κακά έφερε (και φέρνει ακόμα) στο κόσμο και στην μικρή μας πατρίδα, αλλά και εμπιστεύεται τους πολιτικούς εκφραστές του. Τους νομιμοποιεί, τους δίνει δημοκρατικά δικαιώματα και τους καταξιώνει πολιτικά.

Αν είχαν στόμα και φωνή αυτές οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες , θα μας ρωτούσαν: Μα γιατί σκοτωθήκαμε ; Για να κυκλοφορούν τιμημένοι και ευυπόληπτοι στην ημικατεχόμενη Κύπρο και να κυβερνούν τον τόπο, οι ηθικοί και πραγματικοί αυτουργοί του σκοτωμού μας;

Με ρωτούν πολλές φορές φίλοι από το εξωτερικό, πως είναι δυνατόν ένας λαός που έχει υποστεί την μεγαλύτερη καταστροφή τα σύγχρονα χρόνια -και ακόμα βασανίζεται- από τις πράξεις των ακραίων εθνικιστικών στοιχείων, να επιδεικνύει τέτοια ανοχή έναντι πολιτικών κινημάτων με ακριβώς τις ίδιες ιδέες και ιδανικά; Πως είναι δυνατόν ο λαός ή η πολιτεία, να παραχωρούν αξιώματα και οφίκια σε άτομα που διαπνέονται από τις ίδιες αντιλήψεις με αυτούς που οργάνωσαν την ΕΟΚΑ Β , συμμετείχαν στο πραξικόπημα και το μεταπραξικόπημα ή είναι υπεύθυνοι εγκλημάτων του κοινού ποινικού δικαίου όπως το έγκλημα της εν ψυχρώ δολοφονίας των τεσσάρων παλληκαριών που τιμούμε σήμερα;

Κι όμως είναι δυνατόν. Όταν απουσιάζει η αλήθεια και καλλιεργείται η λήθη, έρχονται οι μέριμνες της καθημερινότητας, οι πιεστικές βιοποριστικές ανάγκες, οι μεγάλες αποτυχίες της δημοκρατικά εκλεγμένης ηγεσίας να στρώσουν τον δρόμο στους λαϊκιστές της ακροδεξιάς που προβάλλονται ως άμεμπτοι σωτήρες.

Σήμερα προβάλει ως ύψιστο δημοκρατικό μας καθήκον να αντιμετωπίσουμε τους σύγχρονους φασίστες -που μπορεί να μην κρατάνε στα χέρια καλασνίκωφ αλλά μικρόφωνα- και να αγωνιστούμε για μια δημοκρατία που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τα οράματα των πολιτών. Να εμπνεύσουμε και πάλιν το λαό, για να μπορέσει να εκτιμήσει το αγαθό της Δημοκρατίας. Να αγωνιστούμε ενάντια στην διαφθορά και τη διαπλοκή και να αναστυλώσουμε τους δημοκρατικούς θεσμούς.

Από την άλλη οφείλουμε ως δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις να αναζητήσουμε το τρόπο της συνεννόησης και της ομοθυμίας στο μέγα ζήτημα της λύσης του Κυπριακού. Δεν μπορούμε να αφήνουμε ανοικτό το πεδίο στις εθνικιστικές δυνάμεις, αφήνοντας τις να καπηλεύονται την αγάπη του λαού για την πατρίδα του, τον καημό του πρόσφυγα για την επιστροφή και την ανησυχία των νέων γενεών στα θέματα ασφάλειας και λειτουργικότητας μιας πιθανής λύσης του Κυπριακού.

Παράλληλα -και αφού αποδείξουμε στο κάθε πολίτη ότι αξίζει να υπερασπιστεί τη Δημοκρατία- οφείλουμε να κτίσουμε ένα αρραγές δημοκρατικό μέτωπο κατά των νεοφασιστών και των ακροδεξιών κινήσεων. Να δώσουμε μια προοπτική ελπίδας και πρόοδού για τον τόπο, πέραν από τις κατεστημένες αποτυχημένες πολιτικές συνταγές.

Οι μήνες που ακολουθούν θα είναι κρίσιμοι για αύτη την υπόθεση. Θα επιδείξουμε για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τα πολιτικά κόμματα και τα κινήματα που από κοινού οργανώνουμε σήμερα αυτό το μνημόσυνο, την απαραίτητη πολιτική βούληση για μια δημοκρατική συνεργασία που θα δίνει απαντήσεις στα οράματα, τις ελπίδες και τις ανάγκες του λαού μας; Οι υπερασπιστές πάντως της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας της Κύπρου το αιματοβαμμένο καλοκαίρι του 1974 δεν χωρίζονταν σε αριστερούς, σοσιαλιστές, κεντρώους και δεξιούς. Όταν ξεκινούν τα άρματα του κακού δεν κάνουν συνήθως τέτοιους λεπτούς διαχωρισμούς.

Θέλω να πιστευτώ ότι τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος από τις πολιτικές ηγεσίες μας , δεν θα έχουν συνέχεια. Θέλω να πιστεύω ότι θα βρουν το δρόμο της ενότητας και της συνεργασίας.

Από το τάφο των ηρώων ας ανθίζει λουλούδι ελπίδας. Μόνο έτσι θα κάνουμε πράξη το «αιωνία τους μνήμη». Αλλιώτικα, δεν θα είμαστε άξιοι να σταθούμε απέναντι τους.

Ποτέ πια φασισμός. Λευτεριά και Δημοκρατία.

—

Γραφείο Τύπου Κίνημα Οικολόγων – Συνεργασία Πολιτών